Hvað svo?

Í framhaldi af síðustu færslu minni, langar mig að velta upp spurningunni: Hvað svo?

Já, hvað verður um þessa fjölskyldu þegar hún verður send til Íraks? Þau flúðu þaðan fyrir  sjö árum. Kristin fjölskylda.  Hafa hafst við í flóttamannabúðum hér í DK. Lært málið, að einhverju leiti aðlagast nýju samfélagi. Þó ekki sem skyldi, því þau hafa ekki getað orðið hluti af samfélaginu hér því þau eru ekki með landvistarleyfi, eru á "pásu". Hvernig á að vera hægt að lifa uppbyggjandi lífi þannig? Hvernig er hægt að byggja upp til framtíðar þannig? Eiga drauma um menntun og vinnu? Hvernig er hægt að halda sjálfsmyndinni í lagi, sjáfsvirðingunni? Sjö ár í bið eftir landvistarleyfi? Hvernig heimur er þetta? Gefa fólki landvistarleyfi, afturkalla það næsta dag og hafa ekkert annað um málið að segja en:" þetta voru mistök". Ég held ég eigi seint eftir að gleyma andlitinu á konunni frá útlendingaþjónustunni þegar TV2 spurði hana útí málið. Frosið kerfisandlit, tilfinningalaust, engin vorkunn, engin skömm, ekkert sem benti til mannlegra tilfinninga! Ojj bara! 

Ég get ekki látið vera að velta fyrir mér hver örlögum þessarar fjölskyldu. Gæti svo vel hugsað mér að með þeim yrði fylgst áfram.

Hér hafa svo skelfilegir hlutir gerst í þessum málum. Börn sem eiga fjölskyldu með landvistarleyfi hér er vikið úr landi og sent til gamla heimalandsins með skelfilegum afleiðingum.  

Man eftir eftir drengnum sem fékk ekki landvistarleyfi, en mamma hans og systir fengu landvistarleyfi. hann var sendur "heim" held til Írak eða Íran. þegar heim var komið var honum hent beint inn í svarthol og mátti dúsa þar við reglulegar pyntingar í langan tíma. Með einhverjum hætti tókst honum að koma aftur til dk. en eyðilagður á sál og líkama. Hann var 17 ára þegar hann var skilin frá móður sinni og sendur "heim" frá ættingjum sínum.

Nýlegt dæmi er 10 ára kínversk stúlka sem á móður hér. Hún fékk ekki landvistarleyfi hjá móður sinni og átti að sendast til baka til Kína þar sem hún átti ekki aðra fölskyldu en aldraða og veika móðurömmu sem ekki treysti sér til að sjá um hana!

Ég skil þetta ekki .

Og svo skil ég  ekki hvernig stendur á því að Danir hafa tekið við öllum þessum Tyrkjum ( Hvað er að í Tyrklandi, geta þeir ekki bara verið þar?) sem fæstum dettur eitt augnablik í hug að aðlagast landi og þjóð á nokkurn hátt, ibba sig og Danir lúta höfði og láta þá komast ótrúlega langt með það. . .

 

Hvar er réttlætið?

Danir hafa líkt og mörg önnur velferðarríki tekið við flóttamönnum frá ýmsum hinna hrjáðu ríkja þessa heims. Þessir flóttamenn eru í sérstökum flóttamanna búðum. Þar bíður fólk eftir að mál þeirra fari í gegnum kerfið. Ekki virðast vera knöpp tímamörk sem yfirvöld gefa sér í afgreiðslu þessa mála. Ekki dreg ég í efa þörfina á að meta hvort um raunverulega flóttamenn sé að ræða eður ei. En ég dreg í efa að hægt sé að réttlæta að þessi athugunarferill taki fleiri ár. 

Hér í nýliðinni viku kom upp hörmungar mál sem enn og aftur vakti athygli mína á þessu ómannúðlega kerfi. Um er að ræða hjón með 5 börn. Þau komu frá hinum stríðshrjáða bæ Mosul í Írak og hafa í 7 ár dvalið í flóttamannabúðum  sunnan við Hóraskeldu. Eftir 7 ára dvöl í landinu talar öll fjölskyldan dönsku. Þau hafa beðið eftir dvalarleyfi allan þennan tíma.

Þann 12. júlí sl. barst fjölskyldunni bréf frá útlendingaþjónustunni um að þau fengju dvalarleyfi í landinu. Gleði fjölskyldunnar var að vonum mikil, stóri draumurinn að rætast, möguleikinn á því að hefja nýtt líf í nýju landi. Lífið ekki lengur á "pásu"/bið. Þvílíkur léttir fyrir fjölskyldu sem var búin að ganga í gegnum miklar raunir.

Því miður varð gleðin skammvin. Með póstinum næsta morgunn kom annað bréf frá útlendingaþjónustunni dönsku. Nú leit málið heldur betur öðruvísi út! Í þessu bréfi er fjölskyldunni tilkynnt að stofnuninni hafi því miður orðið á þau mistök að gefa þeim landvistarleyfi og það sé hér með afturkallað og engin möguleiki á að breyta því!!!

Þetta var sannkölluð harmafregn og áfallið sem fjölskyldan varð fyrir þarna er ólýsanlegt. Er hægt að gera fólki þetta? Hvar er mannvirðingin, náungakærleikurinn?

Í fréttum TV2 var viðtal við dóttur hjónanna og á látlausan hátt lýsti hún þessu mikla áfalli sem fjölskyldan varð fyrir. Hún var ekki reynslulaus þessi unglingsstúlka. Hún sagði meðal annars að móðir sín hefði orðið svo miður sín, misst vonina og reynt í kjölfarið að svipta sig lífi. Það tókst ekki en nú liggur hún í djúpu þunglyndi, yfirbugður kona, allar vonir brostnar, öll von úti fyrir fjölskylduna um líf. Já, um líf. Þessi fjölskylda á sér ekki viðreisnar von þegar hún verður send til baka til Írak, vegna þess að þau eru kristinnar trúar.  

Nú deila danskir lærimenn um hvað sé rétt og hvað sé rangt í þessu máli. Hvort rangt sé að taka dvalarleyfið eftir að það hefur verið gefið út eða hvort rétt sé að draga það til baka þegar búið er að úthluta því. 

Hvað úr verður veit ég ekki en mikið vildi ég að Útlendingaþjónustan skammaðist til að veita leyfið aftur svo þetta vesalings fólk geti farið að hlúa að sér og sínum, byggja upp öll brotin. 

 

Hvar er réttlætið? 

Þar sem...

það er föstudagurinn þrettándi, hef ég ákveðið að hafa bloggfærslur dagsins þrjár. Þetta er mjög rökrétt ákvörðun og er hér sérstaklega haft í huga velferð dyggra lesenda þessarar síðu

hvað ég ætla að skrifa um veit ég ekki enn...

En á meðan ég hugsa málið, þá geri ég það hér með opinbert að ég ætla að borða um borð í Perlunni í kvöl (orðið lagt síðan...) og það er ekki ég sem elda, heldur snilldarkokkurinn og snildarspinningþjálfarinn hún DAGGA.

Já, ég er í góðum málum í dag

Að auki á ég nú 2 rafmagnssnúrur og það hlýtur að vera betra en ein, ekki satt? Þetta tengist reyndar stanslausum hekkklippiáhuga mínum... 

Farin út, SÓLIN skín hér á Als

Kær kveðja til hinna tryggu lesenda

Mikið um að vera í fótboltaheiminum

Óska D B alls hins besta þarna í USA Hann er flottur nýi búningurinn hans Já, engin spurning, ég er aldeilis ánægð með þetta:

 

Þetta er nú orðið nóg um fótboltann, svona allavega þar til næst 

Over andout

Herbaraiserskútuskvísan

Beckham er kominn til Los Angeles

Fótbolti kvenna - bikardeild

Sem nýbreytni hér á síðunni er ég í dag með fréttir úr íslenska kvennafótblotanum.

Fjölnir vann Stjörnuna í Garðabæ 2-1. Á 20. mínútu náði Fjölnir forystu þegar Helga Franklínsdóttir skoraði. Rúmum 20 mínútum síðar bætti Margrét Magnúsdóttir við öðru marki Fjölnisstúlkna. Þegar um 20 mínútur voru eftir af leiknum náðu Stjörnustúlkur að minnka muninn þegar Ásgerður Baldursdóttir skoraði. Nær komust þær ekki og lokastaðan 2-1 fyrir Fjölni.

Önnur nýbreytni á síðunni í dag er smá fjölskyldufræði

Málið er að hún Magga, sem átti 18 ára afmæli í gær og skoraði sitt fyrsta mark í bikardeildinni í gær er systurdóttir mín.

Hér erum við frænkurnar staddar á Ráðhústorginu í Köben 2. júní sl.

Hún var þá að koma úr viku fótboltaæfingabúðum og ég hafði skellt mér í kvennahjólakeppni þennan dag og lagt að baki 112 km.

Náðum að hittast á torginu áður en hún fór í flug heim seinna um kvöldið.

Gaman að þessu börnin mín.

Eins og glöggir lesendur kannski sjá þá er maður þokkalega heima hjá sér þarna, bara á íslensku inniskónum frá Lækjabotnum.

Góð blanda

Hjálp!!!

Ég er alveg lost

Fallegu tómataplönturnar mínar, sem ég er búin að hugsa svo vel um, hafa orðið fyrir árás   Ég er algerlega ráðalaus, enda rati í ræktun.

Þetta lýsir sér þannig að blöðin og tómatarnir veslast upp og á stofninum er svarbrúnir blettir.

HVAÐ GET ÉG GERT TIL AÐ BJARGA RÆKTUNINNI ? ? ?

 

Er ástæðuna kannski að finna í stjörnuspá minni?

Ljón: Já, það eru einhver ástarmál sem þú þarft að taka á, en hvað með það? Þú getur ekki ætlast til að þú sért frábær í öllu. Hafðu húmor fyrir mistökunum.

 

Ást mín á tómötum misheppnuð vegna minna eigin mistaka??? Á það að vera fyndið?   Er það málið?

 

Over and out 

 

Ein sem greinilega getur gert einhver mistök

 

Minningar skapa tengsl.

Minningar mínar úr æsku skapa í dag tengsl við svo margt. 

Mér hefur oft dottið í hug hve pabbi gaf okkur systrunum margar góðar minningar í farteskið. 

Pabbi vann langan vinnudag þegar við vorum að alast upp og mamma var heimavinnandi þar til ég var 16 ára. Þetta þýddi að  við sáum pabba stutt á kvöldin í miðri viku. Hann bætti okkur þetta upp um helgar. Flesta sunnudagsmorgna tók hann okkur systurnar með í bíltúr. Þannig áttum við góða stund saman og mamma fékk kærkomna pásu.

Pabbi fór víða um Reykjavík og nágreni með okkur. Kenndi okkur staðarheiti, örnefni. Við þekktum allir helstu byggingar borgarinnar. Við lærðum mikið á þessum ferðum og samveran var góð. Pabbi var líka fjölskyldurækin og oft fórum við með honum í heimsókn til ættingja hans. Kynntumst systkinum afa og ömmu á þennan hátt. Bundumst ættar- og fjölskylduböndum sem aldrei hafa rofnað. Systkini hans afa voru ólík systrum ömmu. Einn afabróðir minn átti stóran og magnaðan vörubíl, hann var flottur! Annar átti saltfiskverkun út við Gróttu. Þangað var gaman að koma. Ævintýri úti og inni og frændi skemmtilegur kall. Afasystur mínar voru voða fínar og flottar konur sem bjuggu svo fínt að maður hreyfði sig rólega og hélt sér stilltum á meðan heimsókn stóð. Alltaf spennandi. Ömmu systur mínar voru heldur mýkri týpur en reislulegar og fallegar konur. Góðar og þótti vænt um fólkið sitt. Ég kynntist best þremur systrum ömmu. Tvær bjuggu á Reykjavíkursvæðinu og ein í Hafnarfirði.   Í kringum þær var ekki stór fjölskylda. Ein var ógift alla tíð, ein átti tvö börn og þessi í Hafnarfirði eitt barn. Þær systur, áttu fleiri systur en ég þekkti þær ekki. ég man eftir því að þessar fjölskylduræknu ömmusystur mínar töluðu um systurdóttur sem þær áttu í Hafnarfirði. Ég man að sem barn þá gerði ég mér grein fyrir að þær höfðu áhyggjur af frænku sinni og hennar fjölskyldu. Skynjaði að þær voru vanmáttugar. Vissu ekki hvað var að. Gátu ekkert gert.  Ég sjálf skildi ekkert annað en að þær voru sorgmæddar er þetta bar á góma. Það getur ekki hafa verið oft því amma kom ekki oft til okkar í bæinn. En þetta greyptist í barnsminnið

Þetta er upprifjun á upplifunum og minningum sem ég á elskulegum pabba mínum að þakka

Þetta var fyrir þig frænka 

Sólsetur

Íslenskt sólarlag er fallegt.

Litirnir og tilbrygði þeirra óviðjafnanlegt og aldrei eins.

Þessi mynd er tekin frá óðalinu mínu og sér hér yfir Þjórsá.

Það er hér rétt fyrir neðan sem bryggjan mun rísa og verður þá leikur einn að sigla inn í sólarlagið

Lán

Lán = að láni

Lán = gæfa

Fór aðeins að velta því fyrir mér í dag hve mikið lán/gæfa það er að eiga góða foreldra. Orsök þess að ég fór út í þennan þankagang er bloggið hennar Ásdísar bloggvinkonu minnar

Það er með mig sem hana að báðar höfum við alist upp hjá foreldrum sem hafa elskað okkur, stutt okkur, verið til til staðar á sínum forsendum og okkar forsendum, þ.e. gagnkvæm virðing og væntumþykja. Nú er mamma hennar mikið veik, tímaglasið hefur sinn gang. Ásdís er döpur og það er þess vegna sem ég var að hugsa þetta. Ástæða dapurleikans er fólginn í þeirri væntumþykju sem hún ber til móður sinnar. Allt sem móðirin hefur verið í lífi hennar í meðbyr og mótbyr. Gleði og sorg. Gott að geta verið leiður, dapur, sorgmæddur vegna slíks láns, slíkrar gæfu.

Ég hitt um daginn 10 ára snót sem komið hafði verið fyrir á heimili fyrir börn sem ekki geta verið á heimili foreldra sinna. Þessi litla snót sagði við mig eftir  þriggja vikna dvöl á ókunnum stað: Hér vil ég alltaf vera. Ég varð hissa og spurði hvers vegna? Sú stutta sagði: hún mamma mín kann EKKI að vera mamma! Þegar barn afneitar foreldri sínu með slíkum hætti, hefur mikið og margt slæmt gerst.

Mín kynni af börnum er sú, að það er með ólíkindum hvað þau finna sig í að hálfu foreldra sinna. . .

Þessi snót á sennilega ekki eftir að vera döpur og leið eins og hún bloggvinkona mín er núna.

Það er gæfa að eiga góða foreldra
 

Af...

ávöxtunum skulið þið þekkja þá, sagði í auglýsingu í den.

En hvað gerir maður annað við kirsuber en að borða þau???