Undarleg staðreynd . . .

Mér þykir það heldur ótrúleg staðreynd að einn af stjórnarandstöðuflokkunum er að sprunginn á limminu. Hélt að það væri auðveldara að halda saman flokki í stjórnarandstöðu en flokki í stjórn. 
Velti því fyrir mér hvort framapot sé skynseminni yfirsterkari þar?
Skil ekki hvernig "Framsóknarflokkurinn" getur horft framan í nokkurn mann og sagt að þeir vilji aðild að ESB. Framsóknarflokkurinn var í upphafi flokkur bænda og þykir mér hann nú kominn verulega langt frá uppruna sínum og áleitin er sú spurning hvort ekki beri að leggja flokkinn niður.
Hvað fólk sér í ESB aðild er mér fyrirmunað að skilja. Þeir dagar er við vorum í samningsaðstöðu um eitthvað eru liðnir. Við höfum nú engin tromp á hendi. Erum eins og "hóra í hafsnauð" (afsakið orðbragðið).
Mér finnst það glórulaust bull að ætla sér aðild að ESB. Þá erum við endanlega búin að vera sem sjálfstæð þjóð með dug og þor til erfiðra og stórra verka.  

 

 

Í gær og hinn og hinn og líka smá um að akstur og vín er ekkert grín . . .

Nú á alvaran að vera tekin við hjá mér, loka kaflinn í náminu, lokaverkefnið, formlega hafið. Ég er aftur á móti í léttri sveiflu, alltaf í jólaundirbúningsstuði, æfi og æfi og er því að verða búin með jólagjafakaup fyrir þessi jól. Það er auðvitað frábært því nú á ég að vera vinna í verkefninu.

Um helgina var ég í svaka stuði enda með einkasoninn og hans kærustu í heimsókn. Við brölluðum margt sniðugt. Sérstaklega í innkaupaferðinni í Flensborg. Ekki leiðinleg ferð

Gærdaginn tók ég þokkalega snemma og var komin hér í mikla jarðaberjahlaups gerð um níuleitið f.h. Samhliða hræði ég í uppáhalds jólasmákökurnar og hafði að þessu sinni uppskriftina þrefalda. Við bökuðum úr helmingnum, einn hluta sendi ég með krökkunum til Köben svo þau gætu bakað sjálf. Fá kökulykt í húsið. Seinni partinn datt mér í hug að bjóða liðinu í bíltúr í hlöðubúð lengst úti á Kægnesi. Ingunn pingunn fékk að keyra. Þegar við vorum komin langleiðina sá ég bíl í klessu úti í skurði, bað Ingunni að stoppa og Balda að koma með mér að bílnum þar sem maður baksaði við að komast út úr bílnum. Ekki vildi hann neina hjálp né þurfti hann sjúkrabíl sagði hann. En mér þóttu ansi margar tómar bjórflöskur í og við bílinn til að láta þetta vera og hringdi á lögregluna. Á meðan hún var á leiðinni stakk karlinn af með bíl nr. tvö sem hann reyndi að stoppa, fyrsti bíllinn neitaði og bauð að hringja á lögreglu sem karlinn vildi alls ekki. Karlinn stakk af með ungum strákum. Kona sem bjó í húsi rétt við slysstaðinn sagðist vita hver maðurinn væri og ekki kæmi henni á óvart þó hann væri drukkinn. Löggan kom og ræddi við okkur og héldu svo heim til karls. Hvað úr því hefur komið veit ég ekki en "dem" ef hann sleppur við kæru! Löggan sagði að þar sem hann hefði sloppið heim gæti hann nú sagt að hann hefði verið svo sjokkeraður að hann hefði orðið að fá sér "einn". Ég verð að segja að það finnst mér ekki sniðugt. Finnst endilega að slíkt dugi ekki á Íslandi. Ég vona bara að þessi náungi fái það sem hann á skilið og helst að hann sé ekki á vegunum þar sem við hjólum og ökum. Burt með drukkna ökumenna af vegunum!

Nú þegar fara í hönd allir þessir "julefrokost" þá eykst hættan á að fólk aki undir áhrifum. Leggjum okkar af mörkum til að fá fólk ofan af því að aka undir áhrifum.

Akstur og vín er ekkert grín. 

Hér fyrir neðan er svo Bond myndin sem við horfðum á um helgina.

 

Símanúmer . . .

Rosalega gott að hafa símanúmer hjá þeim sem maður þarf að hringja í. Hér áður fann maður símanúmerin í símaskránni. Já, eiginlega las ég símaskránna þegar ekkert annað var að lesa. Læri símanúmer hjá stór fjölskyldunni. Já, líka í litla þorpinu sem ég dvaldi í á sumrin. Kunni flest númer þar. Svo breyttist þetta og ég hætti að lesa símaskránna, fór að nota netið, fann númerin þar. Svo kom minnið í símana og síðan gemsa dæmið. Hætti að muna númer og kann fá númer í dag. Dáldið slæmt verð ég að segja. . .  Gemsinn minn, sem tók við af þeim er drukknaði í apríl, daginn sem ég var að fara til Ísl. og var þar með númeralaus kona í vanda, var í viðgerð. Sótti hann sæl í gær, því það var erfitt að vera með lánssíma með engum af mínum mikilvægu símanúmerum. Gleði mín yfir að fá símann minn aftur dvínaði þokkalega þegar ég uppgötvaði að símafélagið hafði ekki haft fyrir að setja númerin mín inn aftur eftir uppfærsluna!!! 

Já, svo nú þarf að senda mér sms með nafni svo ég geti haft samband, ekki fer ég að leita á netinu að númerum

Ásdís, 

Hulla,

Hjördís,

Linda, 

Stína,

Fjóla,

Elísa,

Dagga,

og þið hinar

já, ég er ekki einu sinni með ísl símann minn því hann fékk að fara til Íslands . . .

Delete - tölvupóstur - delete - ?

Einu sinni, áður en ég fór að blogga og reyndar eftir það, þá var ég að vinna á verulega sérstökum dönskum vinnustað. Mér fannst vinnan mín skemmtileg en það sem gerði þetta sérstakt var ýmislegt sem þarna gerðist og hefði að mínu mati aldrei átt að gerast.

Nú ætla ég að segja ykkur frá einu atriði í þessu vinnustaðaleikhúsi sem ég var þátttakandi í. 

Eitt föstudagskvöld hringir samstarfskona mín í mig. Ég varð hissa því það hafði hún aldrei gert áður og við höfðum verið saman í bústað með vinnuna okkar í undangegna þrjá daga.
Ég heyrði að hún var miður glöð og spurði hvað væri. Jú, sagði hún, ég er í vanda. Þannig er að maðurinn minn er mjög afbrýðisamur og þegar ég kom heim tók hann gemsann minn og sá að ég hafði verið að sms´ast á við gamlan kærasta. Hvað segir þú, sagði ég í forundran við þessa þriggja barna móður. Jú, sáðu Guðrún, eins og þú veist þá geta danskar konur verið mjög desperate og í smá ójafnvægi og ég hérna fór óvart að skrifast á við gamlan kærasta, einu sinni þegar ég var fúl út í manninn minn og svo þróaðist þetta í að senda sms og nú veit maðurinn minn um þessi sms en ekki um meilin, enda skrifaði ég þau í vinnunni. Hann er svo reiður við mig að hann fór og ég veit ekki hvort hann kemur til baka, en ég er hrædd um að ef hann kemur til baka þá vilji hann fá að sjá meilið mitt í vinnunni og þá verður fjandinn laus! Ég gat skilið það þó ég skildi ekki gjörðir hennar og því síður hvað þetta kæmi mér við. Hún kom mér nú fljótlega inn í hvernig þetta kæmi mér við. Hún vildi nefnilega biðja mig að fara næsta morgunn (laugardag) í vinnuna og eyða öllum meilunum hennar. Takk fyrir! Ég vissi ekki alveg hvað ég átti að segja, sá að hún átti ekki heiman gengt frá þremur börnum og átekinni rauðvínsflösku og þarna sagði ég já. Lofaði að gera þetta fyrir hana til að bjarga þremur börnum frá sundraðri fjölskyldu og fleiri hörmungum. Svo kvaddi hún mig, enda þurfti hún að klára sitt rauðvín. Ég sá 10 fréttirnar um kvöldið, þar var sagt frá morðingja sem gekk laus og fólk á svæðinu beðið um að hafa varann á sér. 

Næsta morgunn fór ég í vinnuna mína til að efna loforð gærkvöldsins við hina óhamingjusömu dönsku desperate þriggja barna móður. Þegar ég nálgaðist vinnustaðinn sló að mér óhug. Þarna var ég að væflast ein í risastórri, tómri byggingu að framkvæma delete aðgerð fyrir konu sem var í vanda sem ég hafði ekkert með að gera, vitandi af lausum morðingja á svæðinu og ævareiðum þýskum eiginmanni! Vá hvað ég áttaði mig allt í einu á áhættunni sem ég var í!!! Vinnustaðurinn var að auki í alræmdu gettohverfi. Það voru engin mörk fyrir hættunni sem ég var þarna að leggja á mig. Hrikalega var ég var hrædd!!! Þegar ég var komin inn á skrifstofu læsti ég að mér, ræsti tölvuna, sló inn öllum leyniorðum og eyddi þessum skelfilega pósti, flýtti mér út og komst heim án þess að verða Deleteað sjálfri.

Geri aldrei svona greiða aftur. Bara svo þið vitið það.

Fólk verður að bera ábyrgð á sínum tölvupósti sjálft, ég á nóg með mig Ætla kannski á þing því mig vantar vinnu eftir jól og er með tölvupóstasiðferði mitt á hreinu nú.

Enter

Börn í neyð

Á sunnudaginn bankaði hér upp á, ung snót með söfnunarbauk, neyðarhjálp til barna í vanþróuðum löndum. Ég tók mig til og tæmdi úr smáauraskálinni í baukinn. Safnast drjúgt í hana þegar fáir taka strætó. Nú er skálin næstum tóm ef undan er skilið barmmerki og hárspenna.

Í morgunn fékk ég sms: mamma er til smá aur í strætó?  Nei, var svarið. Mér varð litið út, ausandi vatnsveður. Skömmu seinna kom annað sms: þetta er allt í lagi ég labba.

Í dag talaði ég svo við minn mann í síma, hann er langt í burtu núna. Sagði honum m.a. að barnið okkar hefði þurft að synda í vinnu í morgunn þar sem ég hafði gefið smáaurasafnið og ég þar með sett það í neyð. Sá hana fyrir mér holdvota og kalda. Æ, æ, æ sagði minn.

Áðan hringdi dóttirin: viltu sækja mig? Já sagði ég, rauk af stað í myrkrinu og rigningunni að sækja fórnarlamb morgunsins. Varstu ekki blaut í morgunn spurði hin áhyggjufulla móðir (ég), ég gaf alla smáaurana í neyðarsöfnun fyrir börn og setti þig þar með í neyð. Nei, nei, sagði þessi frábæra dóttir mín, þetta var æðislegur göngutúr. Hlustaði á góða tónlist og það var svo hlýtt!

Hvað var ég að hafa áhyggjur?

Asnalegt