Rassálfurinn mættur . . .

Í dag gerðist það loksins eftir 4 vikna hlé Klukkan hringdi kl 05.30.
Billi: Hvað er að gerast?
Ég: Við erum að fara í ræktina.
Billi: Nei!!!
Ég: Ha?
Billi: Ég er ekki að fara.
Ég: Akkuru, akkuru?
Billi: Mér er illt i mjöðminni.
Nú lá ég og vissi ekki hvað ég átti að gera. Skiljanleg ástæða hjá honum. Auðvitað förum við ekki. Svo ég lá og lá smá meira, en ég var vakandi og svo fattaði ég það!!!
Mér var ekki illt í mjöðminni hans, svo ég gat farið! Yndislegt að vera svona skýr í morgunnsárið ;)
Ég hoppaði fram úr og skellti mér í æfingagallann sem er búin að liggja tilbúinn síðan síðasta spinningmaraþoninu lauk.
Ha? Langt síðan?
Já, kannski smá, en skilurrrru... hérna...
Sko, fyrst var ég að hvíla eftir þonið, svo varð Billi veikur og þá komumst við ekki. Svo var hann að jafna sig. Síðan varð ég lasinn og þurfti að jafna mig og þá fékk Billi magakveisu og þegar hann  var orðin góður, þá fékk ég kveisu . . .
Það var gaman að koma í ræktina aftur eftir þessa fjarveru, enn nokkrir sem segja góðan daginn og brosa til mín. Gaman að því :) Þetta eru hetjur sem láta ekki koma sér úr jafnvægi þó kona með rassálfahárgreiðslu mæti þarna í morgunnsárið enda fer umrædd kona svífandi fín út úr ræktinni einum og hálfu tíma seinna.
Þetta vita þessar morgunnhetjur

Menn tjá sig ...

um óróann og óspektirnar á mis opinskán hátt hér í DK.

Má til með að setja hér inn link á bloggið hans Villy Søvndal í SL. Hann fær viðbrögð við því sem hann skrifar...

 

Í gær . . .

Skelltum okkur í smá bíltúr í gær að leita að blómum. Leitin bar ekki árangur svo ég notaði eigin blóm í verkefnið. Þessi bíltúr var frábær. Planið var að fara út í búð og kaupa páskaliljur og  fórum  við hjónin og prinsessan af stað. Ákváðum að fara í bíltúr um nýju húsahverfin hér því ég þarf að huga að því í tíma hvernig sumarhúsið mitt á að líta út. Þetta sem ég ætla að teikna sem lokaverkefni. Best að byrja að spá í tíma svo maður geti skipt nógu oft um skoðun til að að komast að réttri niðurstöðu eða þannig Þegar við vorum á heimleið lentum við fyrir algera tilviljun inn í "bílaskrúðgöngu". Ó, já,  . . . alveg satt. Um borgina okkar ók flokkur bíla, með blikkljósin á, veifandi rauðum fána með svörtum fugli, bílflauturnar hljómuðu og þessi að mér finnst arabíska tónlist ómaði út um opnar rúðurnar. Fólk hrópaði og kallaði og mikil gleði í gangi. Við vorum smá stund að átta okkur á því hvað var í gangi, æddum heim að ná í myndavél og íslenska fánann. Alltaf að vera með. Ó já. Þetta með fánan má draga frá en kom til tals. Svo brunuðum við niður í bæ til að upplifa þessa gleði Króatíumanna og taka myndir af þessum atburð. Við Ráðhúsið okkar söfnuðust þeir saman um 200 manns, dönsuðu færeyska hringdansa við arabíska tónlist. Voða gaman hjá þeim og óska ég þessu ríki og þegnum þess, alls hins besta. Ekki veitir af þar sem atvinnuleysi þar er um 70 til 80% og íbúar þessa lands búnir að upplifa skelfingar sem eyðileggja sálina.

Eftir að hafa fylgst með þessari gleði skelltum við okkur á Ib Rene Cario og fengum okkur kaffi og kakó hjá Ingunni Pingunni sem var að vinna.

Já, svona geta upplifanirnar komið til manns án þess að maður viti að þeirra er von. Við sem fórum út að kaupa blóm sem ekki fékkst, og skoða arkitektúr, enduðum með að upplifa gleði ríkisborgara hinnar nú sjálfstæðu Króatíu.

Pirring eða lausn???

Ferlega finnst mér pirrandi þegar eitthvað pirrar mig...

Fór að velta því fyrir mér í gærkvöldi þegar ég velti mér pakksödd í bælið að ég var ekki sátt við viðhorf fósturbarnsins til þess að kommúnan lét peninga upp í hjól handa henni. Hún tók það sem sjálfsagðan hlut og sagði að hún hefði nú verið búin að bíða alveg nógu lengi. Þetta fór í mig, pirraði mig, truflaði mig.
Sannarlega samþykkti kommúnan fyrir rúmi ári pening til hjólakaupa á eftirskólanum sem hún var á þá. Það hjól var aldrei keypt og mamman búin að taka barnið úr skólanum um þetta leiti í fyrra og fara með hana til Tyrklands og skilja hana þar eftir, mállausa á því máli. Sem betur fer hafði barnið hæfileika til að læra málið og er í dag vel spjallfær á málinu. Þegar við tókum hana í fóstur bað ég um að þetta hjólavilyrði yrði fundið svo hægt væri að fá hjól handa henni, það gerðist nú fyrir jólin. Upphæðin er full lág til að hægt sé að kaupa gott hjól fyrir og þagði ég því um þetta og fór svo á stúfana að leita að hjóli þegar útsölur hófust nú í febrúar. Það tókst að finna rétta hjólið, gera allt klárt fyrir afhendingu á afmælisdaginn. Sannarlega er snótin ánægð með hjólið sitt, en henni finnst bara alveg sjálfsagt að kommúnan borgi hjólið og það pirrar mig. Í morgunn þegar ég vaknaði fannst mér ég hafa lausn. Ég sagði henni að það væru mjög fáir sem fengju hjólin sín borguð af kommúninni og að því væri við hæfi að hún sendi þeim teikningu sem sýndi hana á hjólinu, svo fólkið sem tók þessa góðu ákvörðun fyrir hana, gæti sé hve glöð hún væri með nýja hjólið. Það var gert og nú liggur hér tilbúin teikning af ungri snót sem er á fleygiferð á nýja hjólinu sínu.

Nú get ég snúið mér að næsta pirring.

Sannarlega gott að vera hér heima í vetrarfríi og leysa pirring. Einn pirringurinn er að moggastjörnuspáin sagði í gær að ég gæti fegrað heimili mitt án þessa að það kostaði neitt. Eftir að hafa litið yfir heimilið sem er eins og eftir sprengjuárás þar sem framkvæmdir til endurbóta eru í gangi, ákvað ég að setja á mig varalit og fara bara í heimsókn í gærmorgunn. Þegar ég kom heim um hádegisbilið hafði ástandið ekkert lagast, enda enginn til að laga það. Þá ákvað ég að úr því að þetta væri svona slæmt þá sæi ekki högg á vatni þó ég rifi allt niður í eldhúsinu og gerði klárt fyrir málningu í dag. Gerði það og nú held ég að við þurfum að fara út að borða í kvöld líka, ja, nema einhver bjóði okkur í mat? Íkornafjölskyldan eða elgurinn?
Úff, hvað var ég að pæla svona kvefuð eins og ég er?

Hefur kvef áhrif á skynsamahugsun???????? 

Afmæli. . .

í dag á fósturbarnið afmæli. Daman er 17 ár í árum. Frekar erfitt að ná þessum aldri þegar maður vill helst fá að vera barn áfram. Áhugamálin liggja í bókum og dvd sem fjalla um dýr og ákveðnar teiknimyndafígúrur. Já, þröngur heimur einhverfunnar.
Þegar hún kom hér í dag kl 14.00 eins og "lög" gera ráð fyrir var hún föðmuð og kysst, óskað til hamingju með afmælið og spurð hvernig dagurinn hefði gengið. Hann hefur gengið vel sagði hún glöð. Þegar ég vaknaði í morgunn beið ég eftir að mamma vaknaði og gæfi mér afmæliskaffi en hún svaf svo sætt, svo að lokum vakti ég hana með kossi. Svo þurfti hún að fara að vinna og mátti ekki vera að því að kaupa afmælisgjöf handa mér en það gerir hún örugglega seinna.
Já, enginn vafi, það verður gaman.
Svo tók kvennfólkið hér á bæ sig til, allar í fríi í tilefni dagsins. Þegar kvennhersinginn í allt fjórar fínar dömur voru tilbúnar var haldið niður í bæ. Búið var að ákveða að dætur mínar gæfu snúllunni skó (eitthvað merki) Sú einhverfa var ekki alveg á því að hún þyrfti skó og alls ekki rauða. Hennar skór væru fínir og hún gengi bara í svörtum skó. Já, einmitt og þú í gráum skóm í dag? Þar fuku þau rök og hún mátaði rauðköflótttu skóna og fannst þeir bara frekar fínir. Hvort hún gæti hugsað sér að eiga þá? Já. Skórnir voru keyptir og með leynd var bætt við punti á reimarnar. Snótin átti smá pening, gjöf frá bekknum og svo hafði ég skipt fyrir hana íslenskum peningum sem hún átti  frá því ég fór með bekkinn hennar til Íslands í maí 2005. Fyrir þetta gat hún keypt sér MP3 spilara og fínan rauðan bol. Þegar minn maður var búin að vinna var hann sóttur og við fórum í hjólabúðina. Kommúnan hafði fyrir jól samþykkt að leggja út pening fyrir hjóli handa henni. Sú upphæð dugði ekki fyrir hjóli í þeim gæðaflokki sem ég vildi fá handa henni og því beið ég með kaupin þar til útsölurnar byrjuðu og svo var fundið hjól og það var svo gjöf frá kommúnunni og okkur. Þegar við vorum komin út með hjólið og vorum að setja það á bílinn segi ég við snótina: jæja, hvað segir þú nú? Það var SANNARLEGA kominn tími til að ég fengi hjól! Þakklæti? Dætur mínar fengu kast þegar þær heyrðu þetta, vitandi að ef þær hefðu svarað svona hefði hjólinu verið skilað í búðina Fínító!!!
Til að toppa daginn fórum við öll út að borða og fékk snótin að velja matsölustað. Þetta var hin besta skemmtun og voru allir saddir og sælir eftir góðan mat á Mongolian Barbeque. Á leiðinni heim var tekinn smá auka rúntur og afmælisbarnið hamingjusamt í aftursætinu ákvað að nú væri tími komin til að hún finni upp á einhverju sniðugu og spurði því minn mann: Billi, veistu afhverju jarðaberið grét? Billi: nei. Hún: það er af því það lenti í sultuglasi. Smá þögn, svo sagði hún: humm... þetta var víst ekki fyndinn brandari. Þá sprungum við öll. OMG þvílík viðleiti til að reyna að skilja brandara Þegar heim var komið fékk snótin að hringja í múttu sína og segja henni frá öllu sem hún hafði fengið og keypt þennan daginn. Í frásögninni voru allir hlutirnir frá mér einni Þakklæti og þakklæti, það er afstætt.

Nú er þessi snúlla að útbúa lagkage að dönskum sið með prinsessunni og þegar þær hafa lokið því munum við úða henni í okkur og þá fær hún síðustu gjöf dagsins, sjálflýsandi armbandsúr, snúllan sér svo illa og vonandi getur hún með þessu séð á klukkuna ef hún vaknar að nóttu til.

Það er upplifun og lærdómur hvern dag að hafa hana.  Hlutir sem maður tekur sem sjálfsagða eru í raun ekki sjálfsagðir. Tækifærin eru ekki þau sömu fyrir alla. Nú er ég að vinna að því að hún fái áframhaldandi kennslu næsta ár. Hún elskar að læra stærðfræði, að leggja saman og draga frá, læra dönsku, ensku og náttúrufræði. Aldur og geta skipta ekki máli, það sem skiptir máli er að einstaklingurinn fái að njóta sín og læra það sem hugurinn stendur til. Þessi litla snót sem fékk harða byrjun í þessu lífi, byrjun sem mótaði og skóp alla hennar framtíð og getu, getur svo margt sem öðrum er ekki gefið. Hún er góð að teikna, sálin er hrein, viljinn er góður, tungumálahæfileikinn er ótrúlegur en hefur ekki verið nýttur fyrr en á síðasta ári. Nú talar hún dönsku, tyrknesku og smá ensku og er að læra meira og meira í íslensku með hverri vikunni sem líður!!!

Þetta var um afmælisbarn dagsins